Baranek Paschalny to motyw głęboko zakorzeniony w tradycji chrześcijańskiej, nawiązujący do wydarzeń opisanych w Starym Testamencie, a w szczególności do ofiary paschalnej, jaką Izraelici złożyli w noc przed wyjściem z Egiptu. W Nowym Testamencie ten obraz zostaje przeniesiony na Jezusa Chrystusa, który przez swoją śmierć i zmartwychwstanie staje się duchowym Barankiem Paschalnym całej ludzkości. W okresie Wielkanocy figura Baranka Bożego przybiera centralne miejsce w liturgii i pobożności wiernych, będąc przypomnieniem o ofierze i zwycięstwie nad grzechem i śmiercią.
Dlaczego Jezus jest naszym Barankiem Paschalnym?
W Nowym Testamencie Jezus Chrystus jest określany jako „Baranek Boży, który gładzi grzechy świata”. Ta metafora odnosi się do baranka, którego krew ochroniła Izraelitów w Egipcie przed dziesiątą plagą, a mianowicie śmiercią pierworodnych. W czasie Paschy żydowskiej baranek był ofiarowany w Świątyni Jerozolimskiej, a jego krew symbolizowała odkupienie i wybawienie. Jezus, przez swoją ofiarę na krzyżu, staje się nowym Barankiem, którego krew przynosi nie tylko ochronę, ale i wyzwolenie z niewoli grzechu dla wszystkich ludzi. Jego śmierć i zmartwychwstanie są spełnieniem starotestamentowej Paschy i zapoczątkowaniem nowego przymierza między Bogiem a ludzkością.
Baranek, który przynosi wyzwolenie
W tradycji biblijnej baranek jest symbolem niewinności i posłuszeństwa. W kontekście Wielkanocy baranek jako zwierzę ofiarne oznaczał pokorę i gotowość na poświęcenie. W chrześcijaństwie Jezus jako Baranek Boży, przyjmuje na siebie grzechy świata, ofiarowując się w akcie największej miłości. Jego ofiara jest więc zwycięstwem miłości nad siłami zła i śmiercią.
Pascha — od Egiptu do Golgoty
Pascha, będąca najważniejszym świętem żydowskim, upamiętniającym wyjście Izraelitów z Egiptu, w chrześcijaństwie zyskuje nowy wymiar. Odnosi się do Paschy Chrystusa, czyli Jego przejścia przez śmierć do życia, a tym samym przeprowadzenia całej ludzkości z niewoli grzechu do wolności dzieci Bożych. Wielkanocne obchody, rozpoczynające się od Wielkiego Czwartku, przez Wielki Piątek, aż po Niedzielę Zmartwychwstania, są chrześcijańskim przeżywaniem tajemnicy paschalnej.
Izraelici, Egipt, a tajemnica paschalna
Opowieść o wyjściu Izraelitów z Egiptu, zapisana w Księdze Wyjścia, jest prototypem wyzwolenia, które dokonało się przez Chrystusa. Baranek, którego krwią Izraelici posmarowali odrzwi swoich domów, był znakiem dla anioła śmierci, by ominął te domy. To wydarzenie prefiguruje odkupieńczą śmierć Jezusa, którego krew staje się „znakiem” dla całej ludzkości, chroniącym przed wieczną śmiercią.
Jezus — biblijny Baranek Boży w kontekście paschalnym
Każdy element paschalnej wieczerzy Izraelitów miał swoje głębokie znaczenie, które w pełni ujawnia się w Nowym Testamencie. Jezus, jako Baranek Boży, jest spełnieniem tych przedchrześcijańskich znaków i rytuałów. W Jego ofierze krzyżowej dokonuje się najwyższa ofiara paschalna, która zbawia nie tylko jednostki, ale i całą ludzkość, otwierając drogę do zjednoczenia z Bogiem.
Postać Baranka Paschalnego jest zatem centralna dla zrozumienia wielkanocnej tajemnicy. W Jezusie Chrystusie, Baranku Bożym, wierni odnajdują źródło swojego zbawienia i nadziei na życie wieczne. W czasie Świąt Wielkanocnych Kościół katolicki zaprasza do głębokiej refleksji nad tym, jak przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, każdy człowiek jest zaproszony do przejścia z ciemności do światła, z niewoli do wolności, ze śmierci do życia.
