W kościele katolickim mamy siedem sakramentów świętych. Są nimi chrzest, komunia święta (eucharystia), bierzmowanie, namaszczenie chory, kapłaństwo, małżeństwo i właśnie sakrament pokuty, czyli spowiedzi. Określa się ją jako sakrament uzdrowienia i sposób na pojednanie z Bogiem. Wierny wyznaje swoje grzechy, a kapłan udziela mu rozgrzeszenia i odpuszczenia grzechów. Doprowadza to do ich zgładzenia i oczyszczenia naszej duszy, jest ważnym elementem w drodze do zbawienia.
Obecnie formuła spowiedzi wymaga, aby odwiedzić konfesjonał, gdzie znajduje się spowiednik – wyznanie grzechów, spowiedź odbywa się na ucho poprzez kapłana za pośrednictwem którego Bóg odpuszcza nam grzechy i udziela przebaczenia. Zostajemy pouczeni również koniecznością dokonania wskazanej pokuty.
Dlaczego spowiedź musi być do ucha? Kiedy taka forma spowiedzi została wprowadzona?
Spowiedź uszna w kościele katolickim wprowadzona została na Soborze w 1215 roku. był to Sobór Lateranski IV. Jednak niektóre źródła wskazują, że taka forma spowiedzi istniała już wcześniej, nawet od V wieku w kościele iro-szkockim, skąd przedostała się na kontynent. Wcześniej pokutę traktowano jako drugi chrzest i uznawano, że można ją przyjąć jedynie raz w życiu. Jednak przyznawana była ona jedynie za najcięższe grzechy. Dopiero po V wieku zaczęła się pojawiać pokuta wielorazowa również za mniejsze przewinienia. A Sobór w 1215 wprowadził taką spowiedź na ucho i wiele razy do kanonu kościoła.
Sakrament pokuty, tajemnica spowiedzi, wyznanie grzechów w konfesjonale i postanowienie poprawy
Jezus niejako ustanowił sakrament pokuty zwracając się do Apostołów „Komu grzechy odpuścicie są mu odpuszczone, komu zatrzymacie, są mu zatrzymane”. W związku z tym możemy rozumieć, że właśnie apostołowie, jako piersi kapłani mieli odpuszczać grzechy, a wszyscy ich następcy w kościele, czynią to właśnie spowiadając.
Na soborze Laterańskim wprowadzono obowiązek spowiedzi co najmniej raz w roku, a także tajemnicę spowiedzi. Grzesznik szedł odtąd do spowiednika i mógł bez skrępowania wymienić swoje grzechy, gdyż nie były one wystawiane na widok publiczny.
