W praktykach duchowych Kościoła katolickiego znajduje się wiele form modlitwy, które mają na celu wspieranie najbardziej narażonych i potrzebujących. Jednym z takich gestów jest duchowa adopcja — modlitewne przyjęcie do swojego serca dzieci poczętych, ale zagrożonych utratą życia. Taka forma duchowego zobowiązania jest silnym wyrazem miłości bliźniego i troski o najmłodszych i najbardziej bezbronnych.
Modlitwa w intencji dziecka zagrożonego w łonie matki i częsta spowiedź i komunia święta, a także gorliwość w uroczystość Zwiastowania Pańskiego uznawane są za wyjątkowo skuteczne. Dzięki nim możesz wyprosić ogromne łaski na najmniejszych na ziemi.
Czym jest duchowa adopcja dziecka poczętego?
Duchowa adopcja jest to zobowiązanie do modlitwy za konkretne, nienarodzone jeszcze dziecko, które może być zagrożone utratą życia. Osoba, która podejmuje duchową adopcję, zobowiązuje się do codziennego odmawiania modlitwy za to dziecko przez okres dziewięciu miesięcy, symbolicznie odpowiadający czasowi ciąży.
Modlitwa może mieć różne formy, ale najważniejszym elementem jest intencja za dziecko, które adoptujemy duchowo. Może to być modlitwa różańcowa, Koronka do Miłosierdzia Bożego, czy nawet indywidualnie skomponowana modlitwa. Możesz również modlić się specjalnie na ten cel przygotowanymi słowami przez Kościół. Duchowa adopcja skutecznie leczy głębokie zranienia i może stać się czynnikiem odrodzenia wspólnej modlitwy w Twoim domu.
Kto i kiedy modli się o duchową adopcję?
Duchową adopcję może podjąć każda osoba, która czuje w swoim sercu gotowość do podjęcia tego rodzaju modlitewnego zobowiązania. Nie ma ograniczeń wiekowych czy żadnych innych — duchową adopcję mogą podejmować zarówno młodzi, jak i starsi, duchowni, osoby świeckie, osoby w związkach małżeńskich, a także single.
Duchowa adopcja nie jest związana z konkretnym czasem liturgicznym czy kościelnym świętem. Można ją podjąć w dowolnym momencie, choć często wierni decydują się na ten krok podczas wielkopostnych rekolekcji czy na początku nowego roku liturgicznego.
Znaczenie duchowej adopcji
Duchowa adopcja ma głębokie znaczenie dla wiernych Kościoła katolickiego. Jest to wyraz konkretnej troski o życie od momentu poczęcia i solidarności z najmłodszymi. Duchowa adopcja jest też formą wyrażenia swojej postawy pro-life, potwierdzając wiarę w świętość życia od poczęcia do naturalnej śmierci.
Dla osoby, która podejmuje duchową adopcję, jest to również czas duchowego wzrostu i pogłębienia modlitewnego życia. Codzienna modlitwa za konkretne dziecko jest okazją do rozwijania relacji z Bogiem i stawania się bardziej wrażliwym na potrzeby innych.
Duchowa adopcja dziecka poczętego — modlitwa
Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością
oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, „Człowieka Zawierzenia”, który opiekował się Tobą,
proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady i które duchowo adoptowałem.
Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś.
Amen.
Przyrzeczenie Duchowej Adopcji
Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo,
wszyscy Aniołowie i Święci,
wiedziony/a pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych,
Ja, (Imię i Nazwisko), (data urodzenia)
postanawiam mocno i przyrzekam, że od dnia (…)
biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię jedynie Bogu jest wiadome, aby przez 9 miesięcy, każdego dnia modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Postanawiam: odmawiać codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego, codziennie ofiarować jeden dziesiątek różańca, podjąć postanowienie:
(…)
(krótki opis postanowienia)
(miejscowość i data)
(podpis)
