W kontekście tego grzechu ważna jest fraza z Pisma Świętego, zapisana przez św. Jakuba: „Kto umie czynić dobrze, a nie czyni, grzeszy” (4,17). Warto zwrócić uwagę, że grzech zaniechania jest niejawny, często zupełnie nie zdajemy sobie sprawy, że robimy coś złego. Co ciekawe taka sytuacja może pojawić się np. jeśli pomodlimy się za kogoś, zamiast zdecydować się na odwiedzenie go w szpitalu – szukamy wymówek, punktu zaczepienia, a sprawa z pozoru prosta komplikuje się przed obliczem Boga.
Mimo wszystko o grzechu zaniechania można mówić, jako jednak z najpowszechniejszych win w dzisiejszych czasach. Wyliczamy sobie inne grzechy, które są dla nas oczywiste, jednak pozostawiamy innych bez opieki, pomocy, odwiedzin, ofiary czasu, uwagi oraz troski. Z pozoru nie robimy nic złego, nie czynimy jednak dobra, które umiemy i możemy czynić.
Grzech zaniechania – sprawa z pozoru prosta komplikuje się w krótkim czasie
O grzechu zaniechania możemy mówić w różnych sytuacjach. Często nawet na ulicy, gdy komuś coś się stanie nie umiemy przystąpić do udzielenia pomocy, a sytuacje, że ktoś nagle upadnie powinny być traktowane nad wyraz poważnie. Akcja – reakcja, jednak wiele osób nie zdoła podejść i rozpocząć reanimacji, wezwie karetkę i patrzy, a o życiu mogą zadecydować minuty. Takie niepodjęcie próby ratunku jest w etyce chrześcijańskiej grzechem zaniechania.
Rozszerzaj dobro – zdołaj pomóc – czy stosujesz zasady fair play w życiu, czy tylko szukasz punktu zaczepienia, aby się wycofać?
Pisząc o zasadach fair play mamy na myśli działanie na korzyść potrzebującego pomocy i nie działanie w sprzeczności z nakazani Boga i/lub norm społecznych i moralnych. Nie możemy szkodzić i to z premedytacją – bo przez nasze zaniechanie, ktoś może umrzeć. Jednak przede wszystkim grzech zaniechania ma miejsce w sytuacji, gdy nie korzystamy z okazji do czynienia dobra, do czego zachęca nas nasza wiara i religia. W kontekście tego grzechu warto również zajrzeć do przypowieści o miłosiernym Samarytaninie.
